«Հավերժական սեր» բալլադում, Իսահակյանը խոսում է սիրո հավերժության մասին: Իսկ վերջաբանում ներկայացնելով դաժան իրականությունը, ցույց է տալիս որ սիրելին ունի մարմնական մահ, բայց սերը հավերժ է:
Սերը գեղեքիկ է, հրաշալի՛, գունե՛ղ: Այն ուրախություն, երջանկություն է պարգևում նաև շրջապատի մարդկաց: Սիրո հմայքը իր շողերն է սփռում նաև շրջապատի վրա: Սերը իդեալական է, որպես զգացմունք, և այն հավերժական է: Բայց իրականությունը ավելի դառն է և մահաբեր: Մահը քանդում ու կործանում է մարդկանց և շրջապատը: Սերը կյանքի ծաղկունքն է, իսկ մահը կյանքի դժգունությունը: Երբեմն մարդիկ խառնում են զգացմունքը սիրո հետ:
Իմ կարծիքով սերը, որպես զգացմունք շատ գեղեցիկ է, հավերժ և անմեռ: Այն մնում է սերունդների հիշողության մեջ, և դաստիրակում սերունդներ: Այն իդեալական է և մնայուն: Իսկ իրականությունը այլ է: Այլ ասելով նշանակում է դաժան, մահաբեր, տխուր, անիմաստ և անգույն:
1. Առանձնացրու, կարդա Թադմորի ապարանքի նկարագրությունը սկզբում եւ վերջում։ Մեկնաբանիր նկարագրությունների տարբերությունները (հեղինակի բանաստեղծական մտահղացումը)։
Լուսակերտ է ապարանքը Թադմորի, Անապատում, որպես երազ ոսկեհյուս. Յոթն հարյուր սյունի վրա մարմարի Սլանում է աշտարակը երկնասույզ:
———
Եվ լքել են ապարանքը սարսափից Մանկլավիկներն ու նաժիշտներ ոսկեհեր. Արմավներն են լուռ սոսավում թախծալից, Եվ մարել են վառ ծաղիկներն ու ջահեր:
Շատրվաններն հեծկլտում են ու լալիս, Եվ սյունից սյուն սարդը ոստայն է հյուսում. Անապատի հողն է միայն այց գալիս Եվ գահի շուրջ կաղկանձում ու փսփսում:
Պուրակները չորացել են, չքացել, Եվ շիջել է լույս երազը սյուների. Անապատը դեղին քղանցքն է փռել Եվ ծածկել է ապարանքը Թադմորի…
Իմ կարծիքով սկիզբն ու վերջը ցույց են տալիս, որ սերը ամեն ինչին գեղեցկություն ու հմայք է հաղորդում, իսկ մահը չորացնում և ավերում է կյանքի գեղեցկությունը:
3. Ստեղծագործության վերաբերյալ գրի՛ր քո մտորումները։
Ստեղծագործությունը հավերժական սիրո մասին է: Այն սկսվում է սիրո գեղեցիկ գույներով և ավարտվում մռայլ տեսարաններով: Բալլադը շատ գեղեցիկ էր՝ նկարագրություններով և պատմվածքով, բայց հատկապես տպավորիչ էր այն, թե ինչպես էին հերոսների զգացմունքները փոխվում ժամանակի ընթացքում։ Հեղինակը կարողացել է ցույց տալ, որ նույնիսկ դժվարությունների մեջ սերն ունի մնալու ուժ։ Այս ստեղծագործությունը ստիպում է մտածել, որ իսկական սերը չի կորում, այլ պարզապես վերափոխվում է և շարունակում ապրել, բայց սրտում:
4. Գրի՛ր էսսե կամ ստեղծագործական աշխատանք վերնագրերից մեկով՝
Յուրաքանչյուր մարդ ունի իր ազատության զգացողությունը։ Երբեմն ազատությունը կարող է լինել պարզապես խոտի վրա պառկելը և այլ բաների մասին չմտածելը։ Թարմ օդը, արևը և կապույտ երկինքը մարդկանց օգնում է զգալ ազատությունը։ Շատ մարդիկ կարծում են, որ ազատ լինելը նշանակում է բառացիորեն ոչինչ չանել, բայց դա ճիշտ չէ։ Իրականում ազատությունը նշանակում է անել այն, ինչ սիրում ես, կամ փորձել մի փոքր հեռանալ ամենօրյա խնդիրներից և անել այն, ինչ քեզ լավ է զգացնել տալիս։
Ազատությունը կարող է լինել անգամ փոքր բաներում. օրինակ՝գիրք կարդալը, զբոսնելը, նկարելը ու երազելը։ Երբ մարդ գիտակցում է, որ ինքն ընտրում է իր գործողությունները և վարվում այնպես, ինչպես իրեն համար ճիշտ է, նա իսկապես զգում է ազատություն։
Սիրելի սովորողներ, խնդրում եմ ներբեռնել դասագիրքը:
Հայոց եկեղեցին հանրապետության փուլում/ էջ 54 պատմել/
ա. Հայոց եկեղեցին ակտիվորեն աջակցել է Հայաստանի գոյությանը։ Այն ոգևորել է ժողովրդին, ֆինանսական ու նյութական աջակցություն ցույց տվել, տրամադրել շինություններ որբանոցների, հիվանդանոցների և այլ կարիքների համար, կանգնած է եղել պետության կողքին մայիսյան խռովությունների և թուրք–հայկական պատերազմի ժամանակ։
բ. Եկեղեցին և պետությունը որոշ հարցերում հակասություններ էին ունենում։ Օրինակ՝ կառավարությունը բռնագրավում էր եկեղեցու հողերը, իսկ եկեղեցին դժգոհություն էր հայտնում։ Ներկայացվեց նաև Էջմիածնի ճեմարանի վերագործարկման խնդիր՝ ֆինանսավորման պայմանների պատճառով, ինչը ցույց է տալիս, որ եկեղեցուն չէր հաջողվում միշտ ազատորեն գործել պետության հետ:
գ. Դաշնագրի նախագիծը, որը մնացել է միայն նախագծի մակարդակում, անդրադառնում էր քաղաքական, կրոնական և կրթամշակութային հարցերին։ Այն նպատակ ուներ Էջմիածնի վանքի տարածքում ստեղծել անկախ վարչական և միլիցիական կառույցներ, ունենալ դիվանագիտական կապեր կաթոլիկների օրինակով, ինչպես նաև վերահսկել կրթությունը և մշակույթը՝ իր ազդեցությունը պահպանելու համար, սակայն այս ծրագիրը երբեք պաշտոնապես չի իրականացվել:
Հայոց եկեղեցին կարևոր դեր է խաղացել ՀՀ ներքին կյանքում։ Այն ոգևորել է ժողովրդին դժվար ժամանակներում, աջակցել սոցիալապես՝ որբանոցներ, հիվանդանոցներ ու այլ հաստատություններ ֆինանսավորելով, պահպանել կրթական և կրոնական արժեքները և կանգնել պետության կողքին թե՛ պատերազմի, թե՛ ներքին խռովությունների ժամանակ։
————
Գլուխ 2.6`
Հ. Քաջազնունի – Հայաստանի վարչապետ, կազմակերպել է երկրի համար արտասահմանյան օգնություն:
Ամերկոմ – Ամերիկյան օգնության կոմիտե, խնամել է հայ որբերին ու գաղթականներին:
ա. Հայաստանում սով, համաճարակ, բնակչության մեծ մասը որբեր ու գաղթականներ, ճանապարհների ու տնտեսության վատ վիճակ: Կառավարությունը սահմանեց մենաշնորհներ կենսական ապրանքների վրա, վերագործարկեց ձեռնարկություններ, կառուցեց ջրանցքներ, ներկրեց գյուղատնտեսական գործիքներ և օգնություն խնդրեց արտասահմանից: Ամերիկյան օգնությունը ապահովեց սնունդ, ալյուր, ձեթ, կաթի փոշի, ինչը մեղմեց ծանր իրավիճակը:
բ. Ծանր կացությունը պայմանավորված էր պատերազմներով, թուրքական և թաթարական հարձակումներով, աշխարհամարտի հետևանքներով, տնտեսական անկարգություններով, գաղթականների հոսքով ու հիգիենիկ ու առողջական պայմանների վատ վիճակով: Ամերիկյան օգնությունը կարևոր էր, քանի որ ապահովեց բնակչության հիմնական սննդային և կյանքի կարիքները, նվազեց սովն ու մահացությունը և մի փոքր ակտիվացրեց տնտեսությունը:
1. երկուսն էլ սկսել են անկախություն նոր ձևավորված պետության մասշտաբներում, ունեն արատավոր տնտեսություն, ծանր սոցիալական իրավիճակ՝ սով, գործազրկություն, որբեր և գաղթականներ:
1990–ականների ժամանակ ազդեցություն են ունեցել հետխորհրդային անցումը, տնտեսական շոկը, նոր շուկայի ձևավորումը, իսկ Առաջին հանրապետության ժամանակ հիմնական պատճառները եղել են պատերազմները, համաճարակները և սահմանափակ ռեսուրսները:
2. Կառավարությունը փորձում էր կարգավորել տնտեսությունը, սակայն միջոցները սահմանափակ էին: Նա սահմանում էր մենաշնորհներ կենսական ապրանքների վրա, վերագործարկում ձեռնարկություններ, աջակցություն էր խնդրում արտասահմանից և խնամում էր գաղթականներին ու որբերին: Ընդհանուր առմամբ, քաղաքականությունը փորձեր էր ձեռնարկում իրավիճակը մեղմելու և տնտեսությունը շարժուն դարձնելու ուղղությամբ:
Առաջադրանք 2
Հայաստանի Հանրապետության արտաքին քաղաքականության ձևավորումը: Բաթումի պայմանագրի վերանայման/էջ 57 պատմել/
Հ. Օհանջանյան – Հայկական պատվիրակության ղեկավար, մասնակցել է Հայաստանի անկախությունը պաշտպանող դիվանագիտական առաքելություններին 1918 թ.:
Ա. Ահարոնյան – Հայկական պատվիրակության անդամ, զբաղվել է Հայաստանի շահերի ներկայացմամբ Բեռլինում և Կ.Պոլսում:
Անտանտ – Երկրորդ աշխարհամարտի ժամանակ զինակցող երկրների միություն (Ֆրանսիա, Բրիտանիա, Ռուսաստան և մյուսները), որոնք աջակցություն ցուցաբերեցին Հայաստանին անկախության հաստատման փուլում:
Ազգերի լիգա – Միջազգային կազմակերպություն, որը ստեղծվել էր պատերազմներից հետո, նպատակ ունենալով պահպանել խաղաղությունը և միջպետական հարաբերությունները կարգավորել:
Գերմանիա – Երկիր, որտեղ հայկական պատվիրակությունները փորձ էին անում ապահովել Հայաստանի համար աջակցություն և ազդել Բրեստ-Լիտովսկի և Կ.Պոլսի հարցերի վրա:
Մեծ Բրիտանիա – Անտանտի առաջատար երկիր, որի զորքերը Կովկասից դուրս գալով և քաղաքական դիրքեր ունենալով, ազդեցին Հայաստանի դիվանագիտական իրավիճակի վրա:
ա. ՀՀ արտաքին քաղաքականության հիմնական նպատակներն էին՝ պաշտպանել Հայաստանի անկախությունը, պահպանել ու ընդլայնել սահմանները, ապահովել հայ բնակչության անվտանգությունը և գտնել դաշնակիցներ: Հայաստան քաղաքական կապեր է հաստատում Թուրքիայի և Քառյակ միության մյուս պետությունների հետ՝ փորձելով խաղաղություն և բարեկամական հարաբերություններ պահել, սակայն այդ գործընթացները դժվարանում են՝ պատերազմի և քաղաքական հակասությունների պատճառով:
բ. 1919–1920 թթ. Հայաստանի Հանրապետությունը ճանաչվում էր Անտանտի Գերագույն խորհրդի և ԱՄՆ–ի կողմից, իսկ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատվել են շուրջ 40 երկրների հետ: Սա նշանակում էր, որ ՀՀ–ն միջազգային ճանաչում ուներ, բայց դեռ լիովին ուժեղացված պետություն չէր և կախված էր արտաքին քաղաքական աջակցության մակարդակից:
գ. Անտանտի դրական վերաբերմունքը ՀՀ–ի նկատմամբ պայմանավորված էր այն հանգամանքով, որ Հայաստանը նորանկախ պետություն էր, գտնվում էր ծանր սոցիալ-տնտեսական ու ռազմական ճգնաժամի մեջ, և Անտանտի երկրները ցանկանում էին աջակցել տարածաշրջանում կայունություն պահպանել, ինչպես նաև հավասարակշռել Թուրքիայի և մյուս ուժերի ազդեցությունը:
Հայաստանի և Թուրքիայի հարաբերություններն 1918 թվականին և այսօր ունեն որոշ ընդհանրություններ։ Երկու ժամանակահատվածներում էլ հարաբերությունները լարված էին, հիմնական հարցերը կապված էին սահմանների և Հայաստանի անվտանգության հետ։ Երկու դեպքում էլ դիվանագիտական կապերը դժվարությամբ էին հաստատվում՝ պատմական լարվածության և փոխադարձ անվստահության պատճառով:
Առաջադրանք. Համադրելով պատմական փաստերն ու գեղարվեստական հատվածը՝ ներկայացրո՛ւ Բայազետի հերոսական պաշտպանությունը և անհատի դերը այդ պաշտպանության ժամանակ՝ համապատասխան հատվածների միջոցով հիմնավորելով պատասխանդ:
ԳԵՂԱՐՎԵՍՏԱԿԱՆ ՀԱՏՎԱԾ
Րաֆֆի «Խենթը»
— Մեր դրությունը հենց այս օրից անտանելի է,— խոսեց մի ուրիշը,— ոչ ուտելու հաց ունենք և ոչ կռվելու պատրաստություն։ Չգիտեմ ինչո՞ւ այդ հիմար քրդերը միանգամով վրա չեն տալիս, ի՞նչով կարող ենք պաշտպանվել,— ավելացրեց նա մի վրդովված ձայնով։….
— Անձնատուր չենք լինի, քանի դեռ կենդանի ենք,— կրկնեց նա իր առաջին խոսքը։ — Եթե դրսից մեզ օգնություն չհասնե, կորած ենք,— պատասխանեց մի խան, որ թուրք կամավորների գլխավորն էր։
— Օգնություն սպասելու զորություն չէ մնացել,— խոսեց մի բեկ,— իմ կարծիքով պետք է բաց անել բերդի դռները, պատառել մեզ շրջապատող թշնամու շղթան և անցկենալ, կա՛մ կհաջողվի ազատվել, կա՛մ կընկնենք թշնամու ձեռքը։
…..Նախագահը ասաց.
— Պետք է սպասել և մինչև վերջին շունչը դիմադրել։ Ես հուսով եմ, որ շուտով օգնություն կստանանք։ Գեներալ Տեր֊Ղուկասովը շատ հեռու չէ մեզանից։ Նա հենց որ իմացավ մեր դրությունը, կշտապե Բայազեդը ազատելու։ Միայն պետք է շուտով նրան իմացում տալ։……. Կարծեմ, մեր այսքան բազմության մեջ կգտնվի մի սիրտ ունեցող տղամարդ։
……Խորհուրդը վճռեց նամակ գրել Տեր֊Ղուկասովին, և քառորդ ժամից հետո բերդապահը, պատրաստ նամակը ձեռին, մյուսների հետ դուրս եկավ խորհրդարանից։
Թմբուկի թեթև ձայնը հավաքեց զինվորներին բերդի հրապարակի վրա։ Բերդա պահը բարձր ձայնով խոսեց.
— Տղե՛րք, ձեզ հայտնի է մեր դրությունը, այդ մասին խոսալը ավելորդ է։ Այժմ մեր հույսը մնացել է աստուծո վրա և նրա հաջողությամբ դրսից գալու օգնության վրա։ Եթե оգնությունը ուշացավ, մենք կորած ենք։ Ուրեմն պետք է շտապենք մեր վիճակի մասին շուտով իմացում տալ, ուր որ հարկն է։ Ահա այդ նամակը պետք է հասցնել գեներալ Տեր-Ղուկասովին, որը մեզանից շատ հեռու չէ գտնվում։ Նա այդ նամակը ստացածին պես, կշտապե մեզ ազատելու։ Հիմա ո՞վ կլինի ձեզանից այն քաջը, որ հանձն կառնե կատարել այդ մեծ ծառայությունը, թող մոտենա և ընդունե նամակը։ Ես խոստանում եմ, որ նա կստանա մի այնպիսի պարգև, որը վայել է մի անձնազոհ տղամարդի, որ այսքան բազմության ազատության պատճառ է լինելու։ Թո՛ղ ձայն տա, ով որ ցանկանում է տանել նամակը։
Տիրեց ընդհանուր լռություն և բազմության միջից ոչ մի ձայն լսելի չեղավ։…..
— Մի՛թե ձեր մեջ չկա՞ սիրտ ունեցող մի տղամարդ,— կոչեց նա դողդոջուն ձայնով.— ո՞վ է հանձն առնում տանել նամակը։
— Ես,— լսելի եղավ բազմության միջից մի ձայն և մի հայ երիտասարդ մոտեցավ, ընդունեց նամակը։
Այս երիտասարդը Վարդանն էր։
ՊԱՏՄԱԿԱՆ ՀԱՏՎԱԾ
Վ. Պարսամյան, Շ. Հարությունյան, Հայ ժողովրդի պատմություն (1801-1978 թթ.), «Լույս» հրատ., Երևան, 1979, 752 էջ:
Հայոց պատմություն։ Դասագիրք 8-րդ դասարանի համար /Ա. Մելքոնյան, Ա. Սիմոնյան, Ա. Նազարյան, Հ. Մուրադյան. — Եր.։ «Զանգակ» հրատ., 2018.—192 էջ:
Հայոց պատմություն։ Նոր շրջան 8 /Վ. Բարխուդարյան, Պ. Չոբանյան, Ա. Խառատյան, է. Կոստանդյան, Ռ. Գասպարյան, Ռ. Սահակյան, Ա. Յակոբեան. – Եր.։ «ՄԱՆՄԱՐ», 2018. — 192 էջ:
1877 թ. ապրիլի 12-ին սկսված ռուս-թուրքական պատերազմը մղվում էր երկու ռազմաճակատով՝ Բալկանյան և Կովկասյան: Կովկասյան ճակատում հիմնական հարվածող ուժը հայազգի գեներալ Միխայիլ Լոռիս-Մելիքովի (Լոռու Մելիքյան) հրամանատարությամբ գործող 52-հազարանոց Կովկասյան կորպուսն էր, որի գլխավոր ուժերը կենտրոնացած էին Ալեքսանդրապոլ-Կարս ուղղությամբ: Ձախ թևում՝ Իգդիր-Բայազետ ուղղությամբ գործում էր գեներալ Արշակ Տեր-Ղուկասովի գլխավորած Երևանյան ջոկատը, իսկ աջ թևում՝ Ախալցխա-Արդահան ուղղությամբ, գեներալ Դևելի զորաջոկատը:
1877 թ. ապրիլի 15-ին Երևանյան ջոկատը Իգդիրից հարձակվեց Բայազետի վրա և ապրիլի 18-ին մտավ քաղաք: Բայազետում թողնելով փոքրաթիվ կայազոր՝ Տեր Ղուկասովը շարժվեց դեպի Դիադին և ապրիլ-մայիս ամիսներին գրավեց Դիադինը, Ղարաքիլիսան, Ալաշկերտը, Զեյդեկանը: Ռուսներին մեծապես օգնում էին տեղացի հայերը: Հունիսին, ճակատի աջ թևում գործող ռուսական զորամասի պարտության պատճառով, Երևանյան ջոկատը, որպեսզի չհայտնվի շրջափակման մեջ, նահանջի հրաման է ստանում: Ութ օր (հունիսի 16-24-ը) տևած նահանջը հայ գեներալը կատարում է հմտորեն: Իգդիր հասնելուն պես լուծում է պարենավորման ու սպառազինման խնդիրը, միաժամանակ անկորուստ ռուսական սահման է հասցնում իր զորամասը, նրա հետ միասին նաև շուրջ 600 հիվանդ և վիրավոր ու մոտ 2500 հայ գաղթական: Ռազմագետները Տեր-Ղուկասովի այս նահանջը համեմատում են Քսենոփոնի 10 հազար հույն զինվորների նշանավոր նահանջի (Ք.ա. 401 թ.) հետ, համարում սխրանք, օրինակելի նահանջ:
Օգտվելով Երևանյան ջոկատի նահանջից՝ թուրքերը մոտ 10-հազարանոց զորքով 1877 թ. հունիսին պաշարում են Բայազետի բերդը: Բայազետի փոքրաթիվ ռուսական կայազորը, հրամանատար Շտոկվիչի գլխավորությամբ և հայ կամավորների օժանդակությամբ, կազմակերպում են բերդի պաշտպանությունը: Դրությունը օրհասական էր, սպառվում էր պարենն ու ռազմամթերքը: Փրկության միակ ելքը դրսից օգնություն ստանալն էր: Պաշարվածների ուղարկած բոլոր նամակատարները բռնվում էին թուրքերի կողմից: Վերջապես հայ կամավորներից Սամսոն Տեր-Պողոսյանին, քրդի շորերով ծպտված, հաջողվում է անցնել պաշարման շղթայով և լուր հասցնել Տեր-Ղուկասովին: Երևանյան ջոկատն օգնության է հասնում Բայազետում 23 օր պաշարվածներին և փրկում նրանց:
Բայազետի հերոսական պաշտպանությունն իր գեղարվեստական արտացոլումն է գտել հայ մեծանուն պատմավիպասան Րաֆֆու «Խենթը» և ռուս գրող Վ. Պիկուլի «Բայազետ» վեպերում:
Ցատկում էի, երբ լսեցի դպրոցի զանգի ձայնը, և հիշեցի, որ դա ամենից առաջ տխրեցրեց ինձ, քանի որ գիտեի, որ ուշացել եմ: Սակայն մի ակնթարթ անց այլևս չմտահոգվեցի ուշանալուս համար, որպես արդարացում ունենալով թե՛ հասուն տանձերը, և թե՛ ցատկելու հայտնագործությունը:
Ցատկում էի — ե խոնարհում
Լսեցի — ե խոնարհում
Հիշեցի — ե խոնարհում
Տխրեցրեց — ե խոնարհում
Գիտեի- ա խոնարհում
Ուշացել եմ — ե ե խոնարհում
Չմտահոգվեցի — ե խոնարհում
2. Տրված բայերը դարձրու պատճառական.
Սովորել — սովորեցնել
քնել — քնեցնել
պայծառանալ — պայծառացնել
զգալ — զգացնել
զբաղվել — զբաղեցնել
դադարել- դադարեցնել
փայլել — փայլեցնել
նրբանալ — նրբացնել
ծաղկել — ծաղկեցնել
3. Կետադրե՛ք ։
Միշտ էլ հետաքրքրվել եմ բնության բոլոր արարածներով և դրանցից որն էլ պատահել է, փորձել եմ մանրազնին ուսումնասիրել: Մի օր՝ տարիներ առաջ՝ ճահճային թռչունների որսի ժամանակ մի կրիա գտա, և բերեցի տուն: Տանը՝ պատշգամբի մի անկյունում, նրա համար ստեղծեցի մի հարմար անկյուն՝ բերելով խոտեր ճյուղեր ու հարդ: Ինքնամփոփ ու զգույշ են կրիաները, բայց երբ համոզվում են, որ իրենց որևիցե վտանգ չի սպառնում, պատյանից դուրս են հանում գլուխն ու ոտքերը և քայլում՝ դանդաղ ու անճոռնի շարժումներ անելով: Փոքր-ինչ ընտելանալուց հետո նույնիսկ կեր են վերցնում ձեռքիցդ: Սակավապետ ու քչակեր կենդանիներ են դրանք, շաբաթներով կարող են ոչինչ չուտել, բայց շատ հեշտ են դիմանում, որովհետև շարժումներ քիչ են անում և էներգիա քիչ է ծախսվում: Ժողովրդական մի հինավուրց ավանդություն, կրիայի դանդաղաշարժությունը բացատրում է նրանով, որ ուր էլ լինի կրիան, իր տան մեջ է, ուստի չի շտապում: