1․Ի՞նչ արդյունք է տալիս մեյոզի ավարտը։ ա) Երկու դիպլոիդ բջիջ բ) Չորս հապլոիդ բջիջ գ) Մի հապլոիդ բջիջ դ) Չորս դիպլոիդ բջիջ
2․Մեյոզի ո՞ր փուլում է տեղի ունենում կռոսինգովը, որը ապահովում է ժառանգական տարբերակվածություն։ ա) Պրոֆազ I բ) Անաֆազ I գ) Տելոֆազ II դ) Մետաֆազ II
3․Ի՞նչ է տեղի ունենում Անաֆազ I-ում։ ա) Դուստր քրոմատիդները բաժանվում են բ) Հոմոլոգ քրոմոսոմները) բաժանվում են գ) Թելոֆազում կորիզը կրկին ձևավորվում է դ) Քրոմոսոմները վերադառնում են դիպլոիդ վիճակի
4․Մեյոզը տեղի է ունենում միայն ա) Միտոտիկ բջիջներու բ) Սոմատիկ բջիջներում գ) Սերմնաբջիջ և ձվաբջիջ առաջացնող բջիջներում դ) Բակտերիալ բջիջներում
Պանիսլամիզմը գաղափար է, որի նպատակն էր միավորել բոլոր մահմեդական ժողովուրդներին մեկ քաղաքական ու կրոնական ուժի մեջ։ Պանթյուրքիզմը գաղափար էր, որը ձգտում էր միավորել բոլոր թյուրքախոս ժողովուրդներին և ուժեղացնել թուրքական պետությունը։
2. Հայության բնաջնջման համիդյան ծրագիրը, համիդյան ջարդերի հետևանքները։ Միջազգային արձագանք։
Համիդյան ծրագիրը Օսմանյան իշխանությունների քաղաքականությունն էր՝ ուղղված հայության թուլացմանը և բնաջնջմանը։ 1894–1896 թթ․ համիդյան ջարդերի հետևանքով զոհվեց հարյուր հազարավոր հայեր, ավերվեցին գյուղեր ու քաղաքներ։ Միջազգային հանրությունը դատապարտեց, բայց գործնական քայլեր չկատարեց։
3. Համեմատել Հայաստանը Ռուսական և Օսմանյան կայրսությունների տիրապետության տակ 20-րդ դարի սկզբում։
Ռուսական կայսրությունում հայերը ունեին որոշ կրթական ու մշակութային իրավունքներ։ Օսմանյան կայսրությունում հայերը ենթարկվում էին բռնությունների, հարկային ճնշումների և անապահով վիճակում էին ապրում։
4. Ինչ է Հայկական հարցը, Հայկական հարցի վերաբացումը 1912-1914թվականներին։
Հայկական հարցը վերաբերում էր Օսմանյան կայսրությունում հայերի իրավունքների պաշտպանությանը։ 1912–1914 թթ․ այն կրկին բարձրացվեց միջազգային մակարդակում՝ կապված բարեփոխումների ծրագրերի հետ։
5. Առաջին համաշխարային պատերազմը և հայոց ցեղասպանությունը, հետևանքները և դատապարտումը։
Պատերազմի տարիներին Օսմանյան իշխանությունները իրականացրին հայոց ցեղասպանությունը։ Զոհվեց շուրջ 1,5 մլն հայ։ Սա մեծ վնաս հասցրեց հայ ժողովրդին, և այսօր այն դատապարտվում է բազմաթիվ պետությունների կողմից։
6. Բրեստ-Լիտովսկի պայմանագիրը։
1918 թ․ պայմանագիր էր Խորհրդային Ռուսաստանի և Կենտրոնական տերությունների միջև։ Ռուսաստանը հրաժարվեց հայկական տարածքներից, որոնք անցան Թուրքիային։
7. Բաթումիի խորհրդաժողովը։
1918 թ․ բանակցություններ էին Օսմանյան Թուրքիայի և Անդրկովկասի ներկայացուցիչների միջև։ Այն ավարտվեց Հայաստանի համար ծանր պայմաններով։
Սարդարապատի, Բաշ Ապարանի և Ղարաքիլիսայի ճակատամարտերում հայերը կանգնեցրին թուրքական առաջխաղացումը։ 1918 թ․ մայիսի 28-ին հռչակվեց Հայաստանի Հանրապետությունը, ապա ստորագրվեց Բաթումի պայմանագիրը։
9. Հայկական հարցը Փարիզի խաղաղության խորհրդաժողովում։
Հայկական հարցը ներկայացվեց որպես անկախ Հայաստանի ճանաչման խնդիր։ Թեպետ քննարկվեց, բայց մեծ տերությունները լիարժեք աջակցություն չցուցաբերեցին։
10. Հայաստանը խորհրդային Ռուսաստանի և Մուստաֆա Քեմալի կառավարությունների թիրախում․ ՀՀ-ի անկումը։
Խորհրդային Ռուսաստանը և Մուստաֆա Քեմալի Թուրքիան միաժամանակ ճնշում գործադրեցին Հայաստանի վրա։ 1920 թ․ Հայաստանը անկում ապրեց և դարձավ խորհրդային։
11. Հայաստանի հարաբերությունները հարևան պետությունների հետ 19-դարի վերջ 20-րդ դարի սկիզբ։
Հայաստանը դժվար հարաբերություններ ուներ Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ՝ տարածքային հակասությունների պատճառով։ Վրաստանի և Իրանի հետ հարաբերությունները հիմնականում ավելի խաղաղ էին։
Կրթությունը միշտ եղել է հասարակության առաջընթացի կարևոր պայմաններից մեկը։ Մարդու գիտելիքն ու դաստիարակությունը ազդում են թե՛ նրա անձնական կյանքի, թե՛ ամբողջ հասարակության զարգացման վրա։ Տարբեր ժամանակաշրջաններում կրթությունը կարևոր դեր է ունեցել հասարակության ձևավորման գործում և նպաստել է ժողովրդի գիտակցության ու կարողությունների զարգացմանը։
Կրթությունը հասարակության զարգացման և ուժեղացման հիմնական միջոց է։ Րաֆֆու «Խենթը» վեպի հատվածում դպրոցը ձևավորում է առողջ, աշխատասեր և պատրաստված սերունդ, որը սովորում է ոչ միայն գրքերից, այլ նաև աշխատանքից և բնությունից։ Աշակերտները մասնակցում են գյուղատնտեսական աշխատանքներին, մարմնամարզությանը և վարժվում են զենքի կիրառմանը, ինչը ցույց է տալիս, որ դպրոցը պատրաստում է թե՛ լավ երկրագործ, թե՛ լավ պաշտպան։ Կրթության միջոցով հնարավոր դարձավ անգրագիտության վերացումը և նոր հասարակության կառուցումը։ Դպրոցների լայն ցանցի ստեղծումն ու գրագիտության աճը ապացուցում են, որ կրթությունը դարձել էր պետության առաջընթացի կարևոր հիմքը։
Ամփոփելով՝ կարելի է ասել, որ կրթությունը բոլոր ժամանակաշրջաններում կարևոր դեր է ունեցել հասարակության զարգացման գործում։ Այն օգնել է մարդկանց դառնալ գրագետ, գիտակից և օգտակար իրենց երկրին։ Իմ կարծիքով՝ ապագայի դպրոցը պետք է ոչ միայն գիտելիք տա, այլ նաև պատրաստի աշակերտներին կյանքի համար՝ զարգացնելով նրանց մտածողությունը և պատասխանատվության զգացումը։ Կրթված հասարակությունն է, որ կարող է ապահովել երկրի առաջընթացը և կայուն զարգացումը։
~ Կարոլինա Եսայանի ուսումնական բլոգ ~ 