8 класс 12- 16 мая
Արևի մոտ
Մի որբ երեխա՝ ցնցոտիներ հագած, կուչ էր եկել հարուստ տների պատերի տակ: Մեջքը հենել էր մի հարուստ տան պատին և մեկնել էր ձեռքը դեպի մարդիկ: Նոր էր բացվել գարունը, մոտակա սարերը կանաչին էին տալիս, և գարնան անուշ արևը բարի աչքերով էր նայում ամենքին: Մայթերով անցուդարձ էին անում մարդիկ, և ոչ մի մարդ չէր նայում, չէր ուզում նայել խեղճ ու որբ երեխային: Երբ արևը կամաց-կամաց թեքվում էր մոտավոր կանաչ սարերի հետևը, սկսեց փչել մի ցուրտ քամի, և երեխան դողում էր՝ խե՜ղճ ու անտուն:
-Ախ, կարմիր արև, բարի՜ արև, դու էիր միայն ինձ տաքացնում, հիմա ո՞ւր ես գնում, թողնում ես ինձ մենակ՝ այս ցրտին ու խավարին. ես մայր չունեմ. ես տուն չունեմ, ու՞ր գնամ, ու՞մ մոտ գնամ… Վեր առ, տար ինձ քեզ հետ, անու՜շ արև…
Լալիս էր երեխան լուռ ու մունջ, և արցունքները գլոր-գլոր սահում էին նրա գունատ երեսից: Իսկ մարդիկ տուն էին դառնում, և ոչ ոք չէր լսում ու տեսնում նրան, ոչ ոք չէր ուզում լսել ու տեսնել նրան…
Արևը սահեց անցավ սարի մյուս կողմը, և էլ չերևաց:
-Բարի՜ արև, ես գիտեմ, դու գնացիր քո մոր մոտ… Ես գիտեմ, ձեր տունը ա՜յս սարի հետևն է, ես կգամ, կգամ քեզ մոտ, հիմա, հիմա…
Եվ խեղճ երեխան դողալով՝ հարուստ տների պատերը բռնելով, գնա՜ց, գնա՜ց, քաղաքից դուրս ելավ: Հասավ մոտավոր սարին. դժվար էր վերելքը, քարեր ու քարեր, ոտքը դիպչում էր քարերին, խիստ ցավում. բայց նա ուշադրություն չդարձնելով բարձրանում էր անընդհատ:
Մութն իջավ և կանաչ սարը սևերով ծածկվեց: Սարի գլխին փայլփլում էին աստղերը՝ կանչող, գուրգուրող ճրագների պես: Փչում էր սառը, խիստ քամին, որ ձորերի մեջ ու քարափների գլխին վայում էր. երբեմն թռչում էին սև գիշերահավերը, որոնք որսի էին դուրս եկել: Երեխան անվախ ու հաստատուն քայլերով գնում էր վերև, բա՜րձր, միշտ բա՜րձր. և հանկարծ լսեց շների հաչոց, մի քիչ հետո էլ լսեց մի ձայն խավարի միջից.
-Ո՞վ ես, ու՞ր ես գնում:
-Ճամփորդ տղա եմ, արևի մոտ եմ գնում, ասա, ո՞ւր է արևի տունը, հեռու՞ է, թե՞ մոտիկ:
Ճրագը ձեռքին մոտ եկավ մի մարդ և քնքուշ ձայնով ասաց.
-Դու հոգնած կլինես, քաղցած ու ծարավ, գնանք ինձ մոտ: Ի՜նչ անգութ են քո հայրն ու մայրը, որ այս մթանը քեզ ցրտի ու քամու բերանն են ձգել:
-Ես հայր ու մայր չունեմ, ես որբ եմ ու անտեր…
-Գնանք, տղաս, գնանք ինձ մոտ, – ասաց բարի անծանոթը և երեխայի ձեռքից բռնելով՝ տուն տարավ:
Նրա տունը մի խեղճ խրճիթ էր. օջախի շուրջը նստած էին բարի մարդու կինն ու երեխք փոքր երեխաները: Նրա խրճիթին կից մի մեծ բակում որոճում էին ոչխարները: Նա հովիվ էր, սարի հովիվ:
-Սիրելի երեխաներս, ձեզ եղբայր եմ բերել, թող չլինեք երեք եղբայր, լինեք չորս: Երեքին հաց տվող ձեռքը չորսին էլ կտա: Սիրեցեք իրար. եկեք համբուրեցեք ձեր նոր եղբորը:
Ամենից առաջ հովվի կինը գրկեց երեխային և մոր պես ջերմ-ջերմ համբուրեց. հետո երեխաները եկան և եղբոր պես համբուրեցին նրան: Երեխան ուրախությունից լաց էր լինում և նորից լալիս: Հետո սեղան նստեցին` ուրախ, զվարթ: Մայրը նրանց համար անկողին շինեց և ամենքին քնեցրեց իր կողքին: Երեխան շա՜տ էր հոգնած. իսկույն աչքերը փակեց ու անո՜ւշ-անո՜ւշ քնեց:
Երազի մեջ ուրախ ժպտում էր երեխան, ասես ինքն արևի մոտ է արդեն, գրկել է նրան ամուր ու պառկել է նրա գրկում տաք ու երջանիկ: Մեկ էլ սրտի հրճվանքից վեր թռավ և տեսավ, որ արևի փոխարեն գրկել է իր նոր եղբայրներին և ամուր բռնել է մոր ձեռքը: Եվ նա տեսավ, որ արևը հենց այս տան մեջ է, որ ինքը հենց արևի գրկում է…
Ավ. Իսահակյան
Перевести на русский язык.
Один сирота, одетый в лохмотья, съежился под стенами богатых домов. Прислонившись к стене одного из этих домов, он протягивал руку к прохожим. Весна только что наступила, близлежащие горы зеленели, и весеннее ласковое солнце добрыми глазами смотрело на всех. Люди проходили мимо по тротуарам, и никто не смотрел, не хотел смотреть на бедного сироту. Когда солнце постепенно начало склоняться за зелёные горы, подул холодный ветер, и ребёнок задрожал — бедный и бездомный.
— Ах, красное солнце, доброе солнце, только ты меня согревало, а теперь куда ты уходишь, оставляя меня одного на этом холоде и во тьме? У меня нет матери, у меня нет дома, куда мне пойти, к кому мне пойти?.. Возьми меня с собой, ласковое солнце…
Ребёнок плакал тихо, молча, и слёзы катились по его бледному лицу. А люди возвращались в свои дома, и никто не видел и не слышал его, никто не хотел видеть и слышать его…
Солнце скользнуло за другую сторону горы и больше не появилось.
— Доброе солнце, я знаю, ты пошло к своей маме… Я знаю, ваш дом за этой горой, я приду, приду к тебе, сейчас, сейчас…
И бедный ребёнок, дрожа, цепляясь за стены богатых домов, пошёл, пошёл, вышел из города. Он добрался до ближайшей горы. Подъём был трудным: камни и камни, ноги его спотыкались о них, причиняя боль. Но он, не обращая внимания, поднимался всё выше и выше.
Наступила ночь, и зелёная гора покрылась мраком. На её вершине сияли звёзды, как манящие, ласковые огоньки. Дул холодный, резкий ветер, который выл в ущельях и над обрывами. Время от времени летали ночные хищные птицы, которые отправились на охоту. Но ребёнок смело и уверенно шагал вперёд, выше, всё выше. Вдруг он услышал лай собак, а немного позже — голос из темноты:
— Кто ты? Куда идёшь?
— Я странник, иду к Солнцу. Скажи, далеко ли до его дома?
С фонарём в руках к нему подошёл человек и ласково сказал:
— Ты, наверное, устал, голоден и хочешь пить. Пойдём ко мне. Как же жестоки твои отец и мать, что оставили тебя в этом холоде и вьюге.
— У меня нет ни отца, ни матери. Я сирота и беспризорный…
— Пойдём, сынок, пойдём ко мне, — сказал добрый незнакомец и, взяв ребёнка за руку, повёл его в свой дом.
Его домом была бедная хижина. Вокруг очага сидели жена доброго человека и трое маленьких детей. Рядом с хижиной, в большом загоне, жевали траву овцы. Он был пастухом, горным пастухом.
— Дорогие мои дети, я привёл вам брата. Теперь вы будете не трое, а четверо. Рука, которая кормила троих, накормит и четверых. Любите друг друга. Идите, поцелуйте вашего нового брата.
Прежде всего, жена пастуха обняла ребёнка и по-матерински крепко-крепко его поцеловала. Потом подошли дети и по-братски обняли его. Ребёнок плакал от радости, всё ещё не веря своему счастью. Затем они сели за стол — весёлые, радостные. Мать постелила для них постель и всех уложила спать рядом с собой. Мальчик был очень уставшим; он сразу закрыл глаза и сладко-сладко уснул.
Во сне он улыбался, словно уже был рядом с Солнцем, обняв его крепко и лежал в его тёплых и счастливых объятиях. Вдруг он проснулся от радости в сердце и увидел, что вместо Солнца он обнимает своих новых братьев и крепко держит за руку новую мать. И он понял, что Солнце именно здесь, в этом доме, и что он сам в объятиях Солнца…
Написать эссе ,,Что такое счастье?»
Счастье — это чувство, которое каждый из нас понимает по-своему. Для кого-то это время, проведённое с семьёй, для другого — достижение мечты или просто тёплый солнечный день. На самом деле, счастье часто прячется в мелочах: в улыбке близкого человека, в любимом занятии или в запахе свежего хлеба.
Я думаю, что счастье — это умение радоваться тому, что у тебя есть, и ценить каждый момент. Когда мы благодарны за простые вещи и умеем видеть хорошее даже в обычных днях, мы по-настоящему счастливы. Ведь иногда для счастья нужно так мало — просто быть рядом с теми, кого любишь.
~ Կարոլինա Եսայանի ուսումնական բլոգ ~ 