День: 25 августа 2024

«Ոսկե հորթը» Իլֆի և Պետրովի կողմից գրված հայտնի վեպ է, որը հրատարակվել է 1931 թվականին։ Դա նրանց նախորդ՝ «12 աթոռ» աշխատության շարունակությունն է և սրամիտ երգիծանք է Խորհրդային Ռուսաստանի հասարակական և քաղաքական իրողությունների մասին։

Վեպի գլխավոր հերոսներն են Օստապ Բենդերը և նրա նոր դաշնակիցը՝ Կիսա Վորոբյանինովը։ Խարիզմատիկ խարդախ Օստապ Բենդերը շարունակում է իր արկածները՝ ձգտելով հարստության և հաջողության։ «Ոսկե հորթում» նա մշակում է հսկայական հարստություն խլելու ծրագիր։ Նոր կերպար. Այս վեպում հայտնվում է նոր կերպար, ով դառնում է արկածների կենտրոնական դեմքը՝ Կիսա Վորոբյանինովը՝ Օստապի հին ուղեկիցը։

Սյուժետն այն էր օր Օստապ Բենդերը և նրա թիմը փորձում էին գտնել «ոսկե հորթը»՝ գոյություն չունեցող հարստություն, որը նրանք կարծում են, որ կարող են ձեռք բերել՝ խաբելով հարուստներին և հզորներին:

Իլֆը և Պետրովը սրամիտ և հեգնական ոճ են օգտագործում իրենց ժամանակի սոցիալական և քաղաքական թերությունները երգիծելու համար: Նրանց հումորն ու երգիծական դիտարկումը վեպը դարձնում են գրավիչ և հուզիչ։ Սոցիալական քննադատություն. վեպը շոշափում է կոռուպցիայի, սոցիալական անհավասարության և սոցիալական անբարոյականության թեմաներ, ինչը թույլ է տալիս ընթերցողին տեսնել այն ժամանակվա հասարակության անհեթեթությունն ու արատները:

«Ոսկե հորթը» վեպի բարոյականությունը քննադատական ​​հայացք է սոցիալական արատներին և մարդկային թուլություններին։

Այս նկարը պատկերում է հայոց պատմության և գրականության դրամատիկ պահը՝ ցուցադրելով թագավորական դաշինքների և հակամարտությունների խճճված ցանցը:

Տեսարանում պատկերված են Տիգրան Առաջինի քույրը՝ Տիգրանուհին և Մարաստանի թագավոր Աժդահակը։ Նրանք ցուցադրվում են միմյանց հանդեպ հարգանքի ժեստով խոնարհվելով՝ երկու կողմից շրջապատված բարձրաստիճան հրամանատարներով: Նկարում պատկերված է պատմական և անձնական կոնֆլիկտներով լի լարված պահ։

Տիգրանուհու ամուսնությունը Աժդահակի հետ եղել է պետությունների միջև կապերի ամրապնդման դիվանագիտական ​​ռազմավարության մի մասը։ Սակայն Աժդահակը դժգոհություն ուներ Տիգրան Առաջինի նկատմամբ, ով աշխատում էր Կյուրոսի օրոք Պարսկաստանի հետ հարաբերությունները կայունացնելու ուղղությամբ։ Տիգրանին խարխլելու համար Աժդահակը կեղծ լուրեր էր տարածում Տիգրանուհու մասին՝ պնդելով, որ նա ձգտում էր տեղահանել հայոց Զարուհի թագուհուն։

Չնայած Տիգրանուհու՝ Աժդահակի դավաճանության մասին եղբորը նախազգուշացնելուն, հակամարտությունը սրվեց։ Կեղծ մեղադրանքները հանգեցրին նշանակալից ճակատամարտի, որտեղ Տիգրանը ի վերջո հաղթեց և սպանեց Աժդահակին։

Նկարում Տիգրանուհու արտահայտությունը զսպված և խոնարհ է թվում՝ հավանաբար արտացոլելով նրա ամուսնության հարկադիր բնույթը և քաղաքական մանևրների անձնական արժեքը։ Տիգրանուհու և Աժդահակի միջև փոխանակված հարգալից խոնարհումները ընդգծում են այդ դարաշրջանում իշխանության, դաշինքի և անձնական զոհաբերության բարդ դինամիկան:

Հայկական ազգանունները հաճախ հարուստ հուշումներ են տալիս մարդու ժառանգության, ընտանեկան պատմության և երբեմն նույնիսկ զբաղմունքի կամ սոցիալական կարգավիճակի մասին: Ահա մի քանի բան, որ կարող են բացահայտել հայկական ազգանունները.

Աշխարհագրական ծագում. հայկական շատ ազգանուններ կապված են կոնկրետ վայրերի հետ: Օրինակ, «Երևանյանը» կարող է ցույց տալ, որ ընտանիքը Հայաստանի մայրաքաղաք Երևանից է:

Նախնիների զբաղմունքները. Ինչպես շատ մշակույթներ, հայկական ազգանունները կարող են արտացոլել նախնիների մասնագիտությունը: «Կարապետյան» (առաջացել է «Կարապետ» բառից, որը նշանակում է «քահանա») անունները կարող են հուշել, որ նախահայրը քահանա է եղել կամ դերակատարում ունի եկեղեցում։

Ընտանեկան կապեր. «–յան» կամ «–իան» վերջացող ազգանունները (օրինակ՝ «Պետրոսյան» կամ «Հակոբյան») տարածված են հայերենում և սովորաբար նշանակում են «որդի»։ Այս վերջածանցը օգնում է բացահայտել ընտանեկան տոհմը՝ ցույց տալով, որ ազգանունը հիմնված է նախնիների անվան վրա, ինչպես «Պետրոսի որդին»։

Մշակութային ինքնություն. որոշ ազգանուններ կարող են արտացոլել հայկական ավելի լայն մշակութային կամ էթնիկ ծագումը: Օրինակ՝ «Արամյան» անվանումները կարող են վկայել պատմական կամ մշակութային գործիչ Արամի՝ լեգենդար հայ հերոսի հետ կապերի մասին:

Պատմական նշանակություն. Որոշ ազգանուններ կարող են կապված լինել պատմական իրադարձությունների կամ գործիչների հետ: Օրինակ, «Մեկերտիչյանը» կարող է կապված լինել Մեկերտիչի պատմական գործչի հետ կամ կարող է նշանակել որևէ մեկին որոշակի պատմական ժամանակաշրջանից կամ համայնքից:

Նկարագրական հատկանիշներ. Ինչպես մյուս մշակույթներում, որոշ հայկական ազգանուններ կարող են բնութագրել ֆիզիկական գծեր կամ առանձնահատկություններ: «Խարաբեկյան» (նշանակում է «դարբին») անունները կարող են ակնարկել նախնիների մասնագիտության կամ առանձնահատկությունների մասին։

Սոցիալական կարգավիճակ. Որոշ դեպքերում ազգանունները կարող են հուշումներ տալ նախնիների սոցիալական կարգավիճակի կամ դերերի մասին: Օրինակ՝ «Ղազարյանը» կարող է լինել պատմական կամ հարգված դիրք ունեցող ընտանիքից։

Միգրացիոն օրինաչափություններ. հայկական ազգանունները կարող են նաև հուշումներ տալ միգրացիոն օրինաչափությունների մասին: Եթե ​​ազգանունն ունի մեկ այլ լեզվի կամ տարածաշրջանի տարր, ապա դա կարող է ցույց տալ, որ ընտանիքն ապրել կամ շփվել է այդ տարածքում:

Յուրաքանչյուր ազգանուն կարող է անցյալի պատուհանի պես հանդես գալ՝ հայացք նետելով նախկինում եկածների կյանքին և ժամանակներին: