Լինում է, չի լինում, մի Բաղդադ մարդ է լինում: Այդ Բաղդադ մարդի անունը Հարուն Ալ Ռաշիդ թգավոր։ Հարուն Ալ
Ռաշիդ թագավորը շորերը փոխում ու ման էր գալիս, որ իմանա, թե ինչ է կատարվում իր քաղաքում։ գիշերը, դերվիշը անցնելիս, Մի աղքատ տնից երգի ձայն է լսվում։ Կանգնում է նա, հետաքրքրվում է և ներս մտնում։ Երբ նա ներս մտավ տեսավ, որ այն տեղ քեֆ են անում։
-Ողջույն ձեզ, ուրախ մարդիկ,- ողջունում է դերվիշը տանտիրոջին։
-Բարով եկար, դերվիշ բաբա, մտեք, միասին քեֆ կանենք և կուրախանանք,- Ասաց տանտերը։
Դերվիշիը ներս է մտնում, նստում իրանց հետ ու շարունակում են քեֆը։
Գիշերը մի ժամին տանտերը երաժիշտներին վճարում է իրենց և երաժիշտները։ Երբ երաժիշտները հեռացան, դերվիշը տանտիրոջը հարցնում է․
— Անունդ ի՞նչ է։
— Իմ անունը Հասան է։
— Անպակաս լինի քո ուրախությունը, Հասան ախպեր, բայց եթե հանկարծ աշխատանքիդ այս բարակ-բարակ աղբյուրն էլ կտրի, ի՞նչ պիտի անես։
— Ինչո՞ւ է կտրում, դերվիշ ախպեր։
— Օրինակ, թագավոր է ու թագավորի քմահաճույք․ հանկարծ հրաման արավ, որ էլ փինաչությունը չպիտի լինի։
— Է՜հ, թագավորի դարդը կտրե՞լ է, ընկնի փինաչիների ետևից․․․ կամ ի՞նչ են արել նրան փինաչիները։ Երբ էդպես բան կպատահի, էն ժամանակ կմտածենք, այժմ քնենք, դերվիշ բաբա։ Աստված ողորմած է․ քեֆ անողին քեֆ չի պակսիլ։ Աշխարհքի բան է՝ ինչպես բռնես, էնպես էլ կերթա։
— Լա՛վ, աստված տա քեզ, որ էդպես լինի, բարեմաղթում է դերվիշն, ու քնում են։
~ Կարոլինա Եսայանի ուսումնական բլոգ~ 